Τα δώσαμε όλα αντιπαροχή. Τι πήραμε;
Ξεπουλήσαμε το εύρος στο ύψος
Το χώμα στο μπετόν.
Αποκόψαμε τη ρίζα από τα κλαδιά.
Τι περιμέναμε;
-Κοντές ζωές, μυωπικές-
Τι περιμέναμε να φυτρώσει μέσα απ’ το μπετόν;
Ποιο όνειρο; Ποια δημιουργικότητα; Ποια νέα αρχή;
Επενδύσαμε στη λογική, όχι στην αγάπη.
Επενδύσαμε στο εγωιστικά καλύτερο,
όχι στο συλλογικά ουσιαστικό.
Τι περιμέναμε αλήθεια;
Σκόρπια κομμένα κλαδιά,
όπως τα δέντρα του βυσσινόκηπου.
Κλαδιά σε τζάκια καμένα, φλόγα για μια στιγμή,
μετά παγωνιά.
Μετά, η Λιούμπα γίνεται Σαρλότα
και ο Λοπάχιν, Σόϊμπλε.
Ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά
χωρίς να μαθαίνει τίποτα
η γη σπιθαμή προς σπιθαμή χάνεται.
Καυσόξυλα ο κόσμος στο τζάκι της αλαζονείας μας.
Τίποτα δεν αλλάζει, μη γελιέστε,
μονάχα τα ονόματα και οι εποχές.
Γυρνάμε γύρω-γύρω γαϊτανάκι
Σα σερπαντίνες προς το φως
με κόντρα τη βαρύτητα.
Ίσως και να’ ναι αυτή η ομορφιά μας.
Καλλιρρόη Ασκαρίδου
*με αφορμή το έργο Βυσσινόκηπος, του Άντον Τσέχωφ
