Ζω σ΄έναν κόσμο φανταστικό.
Νομίζω πως κάθε βράδυ, περνώντας από την Ομόνοια
βλέπω έναν γέρο να κοιμάται πάνω σε κούτες
στα σκαλιά του κεντρικού κτηρίου της εθνικής τράπεζας.
Σκεπασμένος με κουρέλια.
Απόψε οι παραισθήσεις μου χειροτέρεψαν
Οι γέροι γίναν δύο. Είχαν κι ένα καρότσι.
Μαστόρευαν παρέα χαρτόνια και λίγα συμπράγκαλα
Φτιάχναν από πλακάκια πεζοδρομίου τα τετραγωνικά του ύπνου τους
Στον πραγματικό κόσμο αυτό δε συμβαίνει
Στον πραγματικό κόσμο, έρχεται η ανάπτυξη
Εκτυφλωτική. Διαλύει κάθε παραίσθηση
Αφήνει μόνο τις μεγάλες αλήθειες να λάμψουν
Λούζει με αιώνιο φως τον τάφο της Αμφίπολης
Στρέφει περήφανα το βλέμμα στο ένδοξο μέλλον
Δε σκιάζεται από τίποτα
Ζω σ έναν κόσμο φανταστικό.
Νομίζω πως οι άνθρωποι είναι
τσόφλια που ράγισαν
Περπατούν και αδειάζουν την ουσία τους στους βρώμικους δρόμους
Στον πραγματικό κόσμο αυτό δε συμβαίνει
Στον πραγματικό κόσμο έρχεται η ανάπτυξη
Απόψε όμως οι παραισθήσεις μου χειροτέρεψαν
κι είδα πως με το βλέμμα της στραμμένο προς το μέλλον
γλίστρησε πάνω στη χυμένη γλίτσα
κι έσπασαν τα ένδοξα πλευρά
Και όπως έκανε να σηκωθεί, έφαγε κι άλλη τούμπα
τσακίστηκε το τιμημένο μέτωπο
Ζω σας λέω σ έναν κόσμο φανταστικό
Όμως και στον πραγματικό κόσμο τα σπασμένα αυγά
γλιστράνε
18-11-14
