Ανάμεσα στο ακριβώς και το μίση
καθισμένος στο τέταρτο,
σκαλί
απέναντι στα βραβευμένα βάθρα,
και στους επαίνους,
υποστηρίζω τα ταπεινά και άδοξα
ενός εθνικού ύμνου,
και ταλαντεύομαι
μια στο μπρος και δυο στο πίσω
και μια ψηλά και δύο στα χάμω...
δεν τραμπαλίζεται το κορμί
σαν το παιδί
μα η ψυχή σαν το κερί
σε χέρια άγνωστα ακόμη...
Και κάτι μέσα μου λυγίζει
σαν από χρόνια γεννημένος
στο και τέταρτο ή στο παρά
σαν από χρόνια γεννημένος
με κάτι ανελέητο:
να απογοητεύομαι ξανά και ξανά και ξανά.
Ημιτελής με ολόκληρα τα τέλη.
μέσα σε αυτήν την σκοτεινή ιεραρχία,
αρχαία πυραμίδα να θυμίζει
που για στο όνομα μιας συντήρησης
μόνο τρεις γραμμές απέμειναν
και ότι άλλο εργοτάξιο,
σιδεριές και υποστυλώματα.
Αυτή είναι η πυκνότητα που επιτρέπεται σήμερα
Σιδεριές και υποστυλώματα.
αχ...
ένας σεισμός
ίσως με ξεκουνήσει.
Μιαν έκτακτη ανάγκη να φανεί
Μιαν ανωτέρα βία να υπάρξει.
Να αφήσω τα θεμέλια τούτα να σπάσουν
Να αφήσω τα ένστικτα μου να δαμάσουν
Να φύγω από αυτήν την σκαλωσιά,
Να τρέξω στα χωράφια.
Χώμα αρκεί.
ποίημα: γιάννης σιούτης
φωτογραφία : Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
*από την χοροθεατρική παράσταση Ανάμεσα, σε σύλληψη Κωνσταντίνας Γιασεμίδου
