[project 4] ΧΑΡΑ / photo: Ροζίτα Φοράδη

Ντυθήκαμε με πόλεις και τοίχους. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας κάτω από ένα αφύσικο σχήμα.Χτίσαμε τοίχους παντού, για την ισορροπίας , για την τάξη , για το μέτρο. Ξεχάσαμε ότι είμαστε ελεύθερα όντα. 
Αλλά όταν λέμε "ποτάμι" , τότε βλέπουμε: τη ροή του πάνω στα βουνά, την προσπάθεια που καταβάλλει το νερό να κυλήσει μέσα απ τα δάση , το ξερίζωμα των δέντρων , τα μελωδικά νησιά , το ήσυχο πήδημα του ποταμού στη θάλασσα.
Τι κόσμος! Δεν γεννηθήκαμε για το γραφείο , για το εργοστάσιο, για το μετρό , για το λεωφορείο , η αποστολή μας δεν είναι να κατασκευάζουμε αυτοκίνητα , αεροπλάνα, κανόνια, τρακτέρ, τραίνα , σκοπός μας δεν είναι να καθόμαστε σε μια πολυθρόνα και να αγοράζουμε όλο το σιτάρι του κόσμου , μέσα από υπερατλαντικά καλώδια.
Δεν είναι γι αυτό το λόγο που ο αντίχειράς μας βρίσκεται απέναντι από τα άλλα δάχτυλα. Ο ψεύτικος κόσμος μας φαίνεται από τα παντελόνια μας , τα σακάκια μας, τα φορέματα μας, τα παπούτσια μας , τα καπέλα μας.
Τα πόδια θέλουν να περπατάνε πάνω στο δροσερό χορτάρι , οι γάμπες μας θέλουν να τρέχουν πίσω από τα ελάφια και να σφίγγουν την κοιλιά των αλόγων,να χτυπάνε το νερό πίσω μας καθώς κόβουμε το ρεύμα με τα μπράτσα μας. Όλο μας το κορμί διψάει για έναν αληθινό κόσμο.
Να ποια είναι η αποστολή του ποιητή:
Μπορεί να χωρέσει ένα ολόκληρο δάσος μέσα σ ένα γάβγισμα αλεπούς. Τραγουδώ το βουνό , τη φυγή της νυφίτσας, το αγκάλιασμα των κισσών γύρω από τις βελανιδιές, τον έρωτα που εξακοντίζουν τα πουλιά μέσα απ τα φυλλώματα σαν πολύχρωμους δίσκους, τις αμμουδερές ακρογιαλιές, όπου τα άγρια άλογα καλπάζουν αφήνοντας πίσω τους σκόνη και νερό, τη βροχή που περνάει πάνω απ τις χώρες , τις αποδημίες των πουλιών, τις αγριόπαπιες που ορμούν πάνω στους βάλτους, το πέταγμα των χελιδονιών πάνω από τα χωριά κι ύστερα το πέσιμο τους σαν χαλάζι μέσα στους στάβλους κάτω από την κοιλιά των αλόγων , τα κοπάδια των ψαριών που κατεβαίνουν στα ποτάμια, την αναπνοή της θάλασσας, τη κατάσπαρτη από τα άστρα νύχτα που θέλει εκατομμύρια αιώνες να καρπίσει.
Τραγουδώ τον αεικίνητο ρυθμό και την αταξία.

κείμενο /Jean Giono
φωτογραφία / Ροζίτα Φοράδη