Το μεγαλείο του ελάχιστου
συνθέτει τη συμμετρία του όλου
Η άνοιξη παραμονεύει….
Τίποτα δεν φύεται τυχαία, ολοκληρώνοντας την ερωτική σχέση που διέπει τα πάντα…
Και τα μάτια Θυμώνουν  τόσο που δεν μπορείς να βρεις την ψυχή μέσα τους…
Γίνονται δύο σκοτεινές πληγές που στάζουν δάκρυα…
Και ο καπνός του τσιγάρου η κάλυψη τους.
Τότε γέρνει ως πάνω σε πτώμα το κεφάλι
Και οι γυρτοί ώμοι κρέμονται στο σώμα
Μόνο το χέρι κρατάει την πένα, που γράφει και υπογράφει το συμβόλαιο της ζωής…

Τον έρωτα: η βαθιά τομή…
Θυμός στην άγνοια
Θυμός στο απόλυτο
Γεμίζεις το σώμα μου
Χωράω τον κόσμο…

Αθήνα
Απρίλιος 2013
Αγάθη Κάλτσα