Ας το πούμε αστοχία υλικού,έτσι για πλάκα ή αλλιώς στα σοβαρά κάτι που με κάνει ιδιαίτερο,ξεχωριστό όπως κ’ να το πούμε πάντως, για μένα ήταν πρόβλημα,έκρυβε το πραγματικό μου πρόσωπο. Οι γιατροί διέγνωσαν κάποια ανωμαλία στην σύνδεση των νεύρων του προσώπου με κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου. Για κείνους ήταν κάτι σπάνιο κ’ δίχως γιατρειά για μένα πάλι ήταν πιο απλό κ’ είχε να κάνει με το ότι κάθε που θύμωνα το στόμα μου χαμογελούσε πλατιά, σαν από κόντρα, σαν από κάποια κοσμική ειρωνία.
   Ούτε ένας καυγάς της προκοπής τόσα χρόνια με αυτό το καταραμμένο χαμόγελο κάθε φορά ο κόσμος γύρω μου θεωρούσε ότι απλά δεν θύμωνα, είτε με περνάγαν για τρελό που έβριζε χαμογελώντας γλυκά.Βαρέθηκα,τα παράτησα,έγινα αδιάφορος, ψυχρός, απρόσιτος, δεν έχει να κάνει τι είδος συναίσθημα θες να εκφράσεις κ’ πνίγεις μέσα σου όλα είναι το ίδιο απαραίτητα κ’ το ίδιο σημαντικά για την ψυχική σου αν θες υγεία.Αρρώστησα.
   Μήνες,χρόνια ο κόσμος γυρίζει,αλλάζει μα εγώ παραμένω στάσιμος απλός παρατηρητής οι καιροί απαιτούν θυμό μα εγώ νιώθω ακρωτηριασμένος,σιωπώ μέχρι που κάποια μέρα ένα αδιάφορο απομεσήμερο χτύπησε το τηλέφωνο κ’ τα νέα; O ίδιος γιατρός που κάποτε διέγνωσε την ιδιαιτερότητά μου, τώρα μου έλεγε κατενθουσιασμένος ότι μετά από χρόνια μελέτης βρέθηκε ένας σχεδόν σίγουρος τρόπος να επέμβουν κ΄ ίσως να διορθώσουν αυτό που πήγαινε λάθος.Τα πόδια μου λύθηκαν,επιτέλους,αναστήθηκα γέμισα αισιοδοξία,έκλεισα ραντεβού αμέσως για την επέμβαση κ΄η ζωή μου μπήκε ξανά σε κίνηση.
   Μετά από ένα εύλογο διάστημα εγκλεισμού στο σπίτι, λόγω αποθεραπείας, βγήκα σαν για πρώτη φορά στον κόσμο νιώθωντας πλήρης,έτοιμος να αντιμετωπίσω τα πάντα, χωρίς το φόβο των λάθος εντυπώσεων κ΄ τα κρυμμένα συναισθήματα.Έκανα βόλτα στο κέντρο περπάτησα μπλέχτηκα με τους ανθρώπους ένιωσα καλά μέχρι που άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι γύρω μου,πανδημία,κάθε που ένιωθα κάποιον να θυμώνει τον έβλεπα να γελάει παρανοικά άλλον να γυρίζει την πλάτη κ’ να τρέχει, άλλον να πνίγει μέσα του το συναίσθημα και να παλεύει να παραμείνει ήρεμος.Ο γιατρός δεν μου είπε τίποτα για αυτό που συνέβει στον κόσμο κ’ γω θύμωσα, καθώς λοιπόν προχωρούσα στο δρόμο σταμάτησα σε μια βιτρίνα κοίταξα το πρόσωπο μου κ’ δεν χαμογελούσε αλλά αντανακλούσε πλήρως την ψυχική μου διάθεση, φώναξα κ΄έβρισα κ’ για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωσα ζωντανός κ΄υγιής.-

  του Δημήτρη Ματζαφού
φωτο / Βαγγέλης Χατζιβασιλείου