Εξήγησε μου τί συμβαίνει; Γιατί τόσος χαμένος χρόνος κ ακόμη περισσότερο γιατί τόση ανικανότητα να κερδηθεί το παρόν; Πέρα απ τη λογική και την ορθή διατύπωση του “ ποτέ δεν είναι αργά”, το στιγμιαίο συναίσθημα της σύλληψης του χαμένου, μου ανακατεύει το στομάχι και μου χαρίζει το άγχος του.

Και αρχίζω να φοβάμαι...
αλλά επειδή είμαι άτρωτη συνηθίζω να φοβίζω...

κ αναρωτιέμαι:
από τι είναι γεμάτες οι ψυχούλες μας;
Διακρίνω τα ψέμματα και τα βλέμματα,
τους στοιχειωμένους ψιθύρους και τις κλειδαμπαρωμένες καταιγίδες....
πώς να τα περάσω όλα αυτά και να σ αγγίξω;
Βαθιά μέσα μου θέλω να γίνω σημαντική
- και όταν σε φοβίζω νιώθω σημαντική....
θέλω να γίνω σημαντική για σένα, για τον κόσμο, για μένα...
βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δρόμος τούτος, του εγωισμού – να φοβάμαι κ να φοβίζω –
με οδηγεί σε μία περιδίνηση δίχως τέλος
Η ευτυχία βρίσκεται μαζί σου, μαζί μου, μαζί...
όπως και ο αγώνας...
Νομίζω πως πρέπει τα στοιβαγμένα τα βιβλία που έχω μέσα μου να ρουφήξω,
να ψάξω τον εαυτό μου, να με βρω...
Να μπω μέσα σε αυτή την μυστηριώδη ιεροτελεστία του φοβάμαι που έχει μέσα του 'θέλω να ζήσώ' και όχι 'φοβίζω για να κρυφτώ'



κείμενο Αγάθη Κάλτσα
φωτογραφία / Ροζίτα Φοράδη