Είμαστε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία , σκέφτομαι εδώ και καιρό. Μάλλον ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική εποχή.
Συντηρώ.
Να ψάξω να βρω την ετοιμολογία , να ξαναβρώ την σημασία της λέξης.
Προσπαθώντας να κάνω αναγωγές μέχρι να βρω το λεξικό , για να καταλάβω κάτι που θα μου δικαιολογούσε αυτήν την σκέψη , θυμήθηκα το ψυγείο. Και όλα βρήκαν μια θέση στο κεφάλι μου:
Η Συντήρηση είναι αυτή που φυλάμε τα τρόφιμα, εκεί που όλα διατηρούνται και αργεί η σήψη.Κόντρα στην φύση , εξυπηρετώντας της ανάγκες μιας ‘φυσικής’ ζωής. Να φυλάξεις την ντομάτα να μη σαπίσει στην ώρα της , να διατηρήσεις το φρέσκο γλυκό και για αύριο και να είναι όλα λίγο δροσερά. Σκέψεις πολλές : τι μας φοβίζει στην σήψη; Η όψη ,η μυρωδιά , η γεύση , ή η σκέψη (που κρύβει αναπόφευκτα και μια ταύτιση). Στην πορεία προκύπτει η έννοια του φρέσκου. Η φρεσκάδα , ή καλύτερα η διατήρηση της φρεσκάδας, πράγμα οξύμωρο. Και πάρε χρόνο να σκεφτείς πόσες δικαιολογίες έχεις κάτσει να βρεις για να εξηγήσεις την ανάγκη σου για «φρεσκάδα» , από κρέμες μέχρι πλαστικές , ρούχα και ότι σου ρθει στο μυαλό . Τι φοβόμαστε τελικά; Να αποδεχτούμε αυτό που έρχεται και τι μπορεί να μας γεννήσει; Όσο καιρό και αν είναι στην ψύξη (ούτε καν στη συντήρηση , πράγμα πολύ χειρότερο) η μυρωδιά και η γεύση ενός φρέσκου ψαριού δεν θα είναι ποτέ η ίδια…
Συντηρούμαστε και συντηρούμε καταστάσεις στην δροσιά του κλιματιστικού. Εκεί και η οικογένεια με τα κυριακάτικα τραπέζια ρυθμισμένα στους 3 βαθμούς , ίσα –ίσα να κρατήσουμε για όσο θα είμαστε μαζί. Σε αυτήν την τήρηση και η διάθεση και η σκέψη και η σχέση με το μέσα και το έξω . Σε συγκεκριμένο περιβάλλον , με συγκεκριμένο χρώμα και συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Έτσι ξαφνικά , κάτι λήγει πριν καν το πάρεις χαμπάρι ,επειδή αναγράφεται. Πριν καν καταλάβεις ότι μεταλλάσσεται , (γιατί δεν χαλάει μεταλλάσσεται)
Και δώσε σκέψη και στις μειονότητες , που οι κοινωνίες, οι βαθιά συντηρητικές τις βαφτίσανε χρήσιμες με έναν τρόπο για να τις ελέγξουν , να της συντηρήσουν , μην σαπίσουν και ξεσηκωθεί ή επηρεαστεί ο περίγυρος. Το χρήσιμος σε μια καπιταλιστική κοινωνία , με την έννοια του παραγωγικός.
Ας παράγει κάτι και ας συντηρηθεί.
Ούτε καν λόγος για ικανότητα , δυνατότητα και επί της ουσίας ελευθερία. Και εκεί με σιγουριά το λέω – η παραγωγικότητα άρα και η χρησιμότητα (γι αυτούς) έχει και ημερομηνία λήξης.
Με αυτήν την έννοια συντηρούμε και συντηρούμαστε σε μια συγκεκριμένη θερμοκρασία , με ορισμένους χρόνους ,σε συγκεκριμένους χώρους. Για πόσα ακόμα αναρωτιέμαι. Και η μούχλα που γεννά η συντήρηση είναι αναπόφευκτη. Και στα ψυγεία πού σκουλήκια και λοιπά ζωύφια να αποικοδομήσουν , εποικοδομητικά την σήψη; Γιατί όσο και αν παλεύεις δεν την αποφεύγεις. Κλεισμένοι στα στενά όρια της συντήρησης , μοιάζει θάλαμος (προσωπικών) αερίων , και αυτό το τέλος φαίνεται τρομαχτικό. Λίγο οξυγόνο θα μας έσωζε , και ας δημιουργήσει και οξειδώσεις , θα ναι τροφή για κάτι άλλο. Η απομόνωση της συντήρησης δεν βγάζει πουθενά. Τώρα άλλη λύση είναι μετάλλαξη όχι προς το γήρας , η φυσική μετάλλαξη, αλλά προς την γέννηση- και εδώ κόντρα στην φύση. Μεταλλαγμένοι για να αντέξουμε σε μια συντηρητική κοινωνία… περίεργη σκέψη.
Και είναι πολλά πράγματα γύρω μας μεταλλαγμένα που το προσπαθούν. Μέσα λοιπόν στην συντήρηση , ας παρατηρήσουμε για λίγο ο ένας τον άλλον, και ποιος ξέρει μπορεί να υπερτερήσει μια δύναμη που θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα αυτής της κοινωνίας.
κείμενο / Γιάννης Σιούτης
