Που δεν τολμάμε να
ζήσουμε.
Και η αγωνία της μη εμπειρίας αυτής της ζωής
Μας αιχμαλωτίζει στον βέβαιο θάνατό της που οι ίδιοι
ορίσαμε.
Ο θυμός ανέκφραστος από δημιουργία
Παρά μόνο σπασμωδικά ανεπιτυχώς εκδηλωμένος
Ή θαμμένος μην τύχει και εκτεθούμε.
Και πού να βρεις το θάρρος να φωνάξεις
«Ναι , η θλίψη που με κυριεύει είναι έλλειψη ΕΡΩΤΑ»
Ε ρώτα - τι
μου συμβαίνει;
Τι σου συμβαίνει;
Τι ψάχνεις όταν με κοιτάς;»
Πως ανεχόμαστε τη ζωή μας
χωρίς να ερωτάμε κάθε μέρα
Τί φοβάμαι;
Και γιατί;
Τι θα αφήσω εάν φύγω;
Τι θα βρω;
Ποιός θα μείνει να με περιμένει;
Και να ερωτά για μένα;
Ποιά ελευθερία
αναζητώ;
Και από ποιόν;
Καθώς αναρωτιέμαι, πέφτω πάνω σε αυτό
ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι + ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως
Τί αγαπώ;
Τί στ’ αλήθεια
συγκλονίζει την ψυχή μου;
Κάπου κάπου σκάει και η χαρά που κρύβεται μυστικά κι αθόρυβα
Πίσω από κάποιο χαμόγελο
Μέσα σε κάποιο άγγιγμα
Σε μια ανάσα δίπλα στο μαξιλάρι το ξημέρωμα
Ανάμεσα σε ιδρωμένα δάχτυλα πλεγμένα στην άμμο
Σε μια τυχαία συνάντηση
Στο ζεστό ψωμί που καίει τη γλώσσα
Στο νωπό χώμα που κάνει τον βασιλικό να ανθίζει
Ή πάνω σε κείνα τα χείλη που ψιθυρίζουν λέξεις άγνωστες
Και που πεθαίνεις για να τις ακούς
Και πάλι από την αρχή όλα
Όλα ξανά και ξανά
Σαν κινέζικο βασανιστήριο
Που δεν σ’ αφήνει να ξεχάσεις τον πόνο
Που σου προκαλεί η αγωνία
Της μη επιλογής μιας άλλης ζωής.
Η ασφάλεια της ανασφάλειας θα μας κρατάει πάντα
Όμηρους σε αυτή τη ζωή που δεν επιλέξαμε να αλλάξουμε.
[Σκέφτομαι τη ζωή μου
Την προσωπική μου ιστορία
Και κοίτα να δεις
Πως ταυτίζεται με την ιστορία αυτού του τόπου
-
στ’ αλήθεια, κομμάτι αυτής της γης δεν είμαστε;
Ιστορία γεμάτη μάχες αιματηρές,
Μοιράζονται τα κομμάτια της
- τα
κομμάτια μου-
σε λαθραίους
αγοραστές
Αρπαχτικά σαρκοβόρα
το αίμα της
- το αίμα
μου-
για τρόπαιο να καγχάσουν
Ρουφώντας τη ζωή της
Ένα κουφάρι να αφήσουν
Να το ποτίσουν με φόβο
Να ασελγούν οι επίδοξοι εραστές
-
Ξεχνάμε, το κουφάρι δεν λέγεται άνθρωπος χωρίς
ψυχή
-
Και η ψυχή δεν αγοράζεται μήτε πουλιέται
-
Παρά μόνο ερωτεύεται την ίδια τη ζωή]
Καλό δρόμο να έχουμε
Να συναντήσουμε
εκείνον
Που τόλμησε έστω να κοιτάξει έξω από τον δρόμο μας.
κείμενο / Κωνσταντινα Γιασεμίδου
Φωτογραφία / Σταύρος Σορόγκας
