ΣΤΙΣ ΜΥΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ
απόσπασμα από το βιβλίο Θέατρο :Μοναξιά , Δεξιοτεχνία , Εξέγερση
……Δεν πρέπει κανείς να ρωτά τι σημαίνει το θέατρο….
Πρέπει να ρωτά τι σημαίνει το θέατρο για μένα…….
Το θέατρο είναι ανυπόφορο εάν περιορίζεται
απλώς στη παράσταση. Δεν αρκεί η δεξιοτεχνία, η ακρίβεια και η ευχαρίστηση της
έμπνευσης. Δεν αρκεί καν η συνύπαρξη, η μοναξιά και η αίσθηση του καθήκοντος.
Ούτε η επίγνωση της ευχαρίστησης ή της γνώσης που προσφέρουμε στους θεατές.
Θέατρο είναι όλα αυτά, η προνομιούχος κατοικία μας, ο τοίχος που μας προστατεύει
και μας περικλείει.
Όταν τεντωνόμαστε στις μύτες των ποδιών
μπροστά από τον τοίχο μας, τι προσπαθούμε να φτάσουμε; Κάτι πιο ψηλά ή κάτι πιο
πέρα;
Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ οριζόντιας
και κάθετης υπέρβασης. Το θέατρο μπορεί να είναι το μέρος στο οποίο αξίζει
κάποιος να ζει για μεγάλο διάστημα, επειδή μας επιτρέπει να παραμένουμε στις
μύτες των ποδιών. Αντιπροσωπεύει την τάση να ξεπερνάμε τα όρια μας: τα όρια
μεταξύ του «παρόντος» της παράστασης και του «παρελθόντος» της ιστορίας που
αναπαρίσταται, μεταξύ της πρόθεσης και της δράσης, του ηθοποιού και του θεατή,
τα όρια ανάμεσα σ εμάς και τη «σκιά» μας.
……………………………………………………………………………………….....
Το θέατρο μου δίνει την ευκαιρία να συναντώ
άντρες και γυναίκες που δεν αισθάνονται συμφιλιωμένοι με την κατάσταση τους και
στέκονται στις μύτες των ποδιών σαν να πρόκειται, κάποια μέρα, να πετάξουν.
Και πράγματι μπορούμε να πετάξουμε σαν το ψάρι
που, από καιρού σε καιρό, πετιέται έξω από το νερό και ρίχνει μια φευγαλέα
ματιά στον κόσμο που βρίσκεται πέρα από το δικό του στοιχείο, που το κρατάει
ζωντανό.
Προκειμένου να παραμείνει ζωντανή μια ομάδα,
πρέπει να αποτελεί έναν οργανισμό ικανό να πετά. Εκείνο που υπερβαίνει το
θέατρο – το νόημα που δίνει καθένας από μας στην τέχνη – είναι διαφορετικό για
κάθε άτομο, και σχεδόν πάντα είναι ανείπωτο. Δεν έχει σχέση με μεθόδους και
οργάνωση. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να σέβεται το εξ ορισμού ανείπωτο που καταλήγει σε παράσταση και τη
μοναξιά που ξεπερνάει τους εγωισμούς και γίνεται κοινωνική δράση.
….Συνεχίζω να κάνω θέατρο επειδή μπορώ να απευθύνομαι σε
θεατές που θέλουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι το οποίο αφήνει μυστικά,
ίχνη σ εκείνο το μέρος του ευατού τους που ζει σε εξορία…..
Εουτζένιο Μπάρμπα
φωτο / Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
